کد مطلب:289507 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:138
مسجد جمکران
مسجد جمكران، در 6 كیلومتری شهر مقدّس قم به طرف جادّه كاشان واقع شده است. این مكانِ با عظمت، تحت توجّهات و عنایات خاصّه حضرت بقیّة الله (عج) قرار دارد و خود آن حضرت از شیعیانشان خواسته اند كه به این مكان شریف روی آورند.
درباره تاریخچه مسجد جمكران، شیخ حسن بن مثله جمكرانی می گوید: من شب سه شنبه، هفدهم ماه مبارك رمضان سال 393 ه.ق در خانه خود خوابیده بودم كه ناگاه، جماعتی از مردم به در خانه من آمدند و مرا از خواب بیدار كردند و گفتند برخیز و طلب امام مهدی (عج) را اجابت كن كه تو را می خواند.
آنها مرا به محلّی كه اكنون مسجد (جمكران) است آوردند. چون نیك نگاه كردم، تختی دیدم كه فرشی نیكو بر آن تخت گسترده شده و جوانی سی ساله بر آن تخت، تكیه بر بالش كرده و پیری هم پیش او نشسته است، آن پیر حضرت خضر علیه السّلام بود.
پس آن پیر مرا بنشاند.
حضرت مهدی (عج) مرا به نام خودم خواند و فرمود: «برو به حسن مُسلم، كه در این زمین كشاورزی می كرد بگو كه این زمین شریفی است و حق تعالی آن را از زمینهای دیگر برگزیده است و دیگر نباید در آن كشاورزی كنند.»
گفتم: «لازم است كه من دلیل و نشانه ای داشته باشم و الّا مردم حرف مرا قبول نمی كنند» آقا فرمودند: «تو برو و آن رسالت را انجام بده، ما خودمان نشانه هائی برای آن قرار می دهیم و پیش سیّد ابو الحسن برو و به او بگو حسن مُسلم را احضار كند و سود چند ساله را كه از زمین به دست آورده است وصول كند و با آن پول مسجد را بنا كند.»
همچنین آقا دستور نماز مسجد را هم دادند و فرمودند: «و به مردم بگو: بدین مكان رغبت كنند و آن را عزیز دارندو چهار ركعت نماز در آن گذارند. دو ركعت اوّل به نیّت نماز تحیّت مسجد است كه در هر ركعت آن یك حمد و هفت
«قُلْ هُوَ اللهُ أحَدْ»
خوانده می شود و در حالت ركوع و سجود هم هفت مرتبه ذكر را تكرار كنند. دو ركعت دوّم نیز به نیّت نماز صاحب الزّمان (عج) خوانده می شود، بدین صورت كه سوره حمد را شروع می كنیم و چون به آیه
«ایّاكَ نَعْبُدُ وَ ایّاكَ نَسْتَعین»
می رسیم این آیه شریفه را صد مرتبه تكرار می كنیم و بعد از آن بقیّه سوره حمد را می خوانیم، بعد از پایان حمد سوره
«قُلْ هُوَ اللهُ أحَدْ»
را فقط یك بار می خوانیم و به ركوع می رویم و ذكر
«سُبْحانَ رَبّی الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِه»
را هفت مرتبه، پشت سر هم تكرار می كنیم و ذكر هر كدام از سجده ها نیز، هفت مرتبه است. ركعت دوّم نیز به همین گونه است. چون نماز به پایان برسد و سلام داده شود یك بار گفته می شود:
«لا إلهَ الّا الله»
و به دنبال آن تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها خوانده شود و بعد از آن به سجده رفته و صد بار بگوید:
«الّلهمَّ صلِّ علی محمّد وَ آلِ محمّد».
آنگاه امام مهدی (عج) فرمودند: «هر كس این دو ركعت نماز (نماز صاحب الزّمان (عج)) را در این مكان (مسجد مقدّس جمكران) بخواند، مانند آن است كه دو ركعت نماز در كعبه خوانده باشد.»
چون من پاره ای راه آمدم، دوباره مرا باز خواندند و فرمودند: «بزی در گلّه «جعفر كاشانی» است، آن را خریداری كن و بدین موضع آور و آن را بكش و بر بیماران انفاق كن، هر بیمار و مریضی كه از گوشت آن بخورد، حق تعالی او را شفا دهد.»
من سپس به خانه باز گشتم و تمام شب را در اندیشه بودم تا اینكه نماز صبح خوانده و سپس به سراغ «علی المنذر» رفتم و ماجرای شب گذسته را برای او نقل كردم و با او به همان موضع شب گذشته رفتم. وقتی كه رسیدیم، زنجیرهائی را نزد «سیّد ابو الحسن رضا» رفتیم و چون به در خانه او رسیدیم، خادمان او گفتند كه سیّد از سحر در انتظار توست و تو از جمكران هستی؟ به او گفتم: بلی، به درون خانه رفتم و سیّد مرا گرامی داشت و گفت: «ای حسن بن مثله، من در خواب بودم كه شخصی به من گفت كه حسن بن مثله نام از جمكران پیش تو می آید، هر چه گوید تصدیق كن و بر قول او اعتماد كن كه سخن او سخن ماست، و قول او را رد نكن» و از هنگام بیدار شدن از خواب تا این ساعت منتظر تو بودم. آنگاه ماجرای شب گذشته را برای او تعریف كردم.
سیّد بلافاصله فرمود تا اسبها را زین نهادند و بیرون آوردند و سوار شدیم. چون به نزدیك روستای جمكران رسیدیم گلّه گوسفند «جعفر كاشانی» نمایان شد، من به میان گلّه رفتم و آن بز كه از پس همه گوسفندان می آمد پیش من دوید، جعفر سوگند یاد كرد كه این بز در گلّه من نبوده و تا كنون آن را ندیده ام. آن بز را به مسجد آوردم و ذبح كردم. هر بیماری كه از آن گوشت خورد شفا یافت.
«حسن مسلم» را احضار كردیم و منافع زمین را از او گرفتیم و مسجد جمكران را با چوب و دیوار پشاندیم. سیّد زنجیرها و میخ ها را (كه به عنوان نشانه بود) به قم برد و در خانه خود گذاشت. هر بیمار و دردمندی كه خود را به آن زنجیر می مالید شفا می یافت.
امّا پس از فوت «سیّد ابو الحسن»، آن زنجیرها پنهان گشته و دیگر كسی آنها را ندید. («مسجد مقدّس جمكران»، تجلّیگاه صاحب الزّمان (عج)»، ص 28-31)
مسجد حلّه رجوع شود به واژه: وادی السّلام
درباره تاریخچه مسجد جمكران، شیخ حسن بن مثله جمكرانی می گوید: من شب سه شنبه، هفدهم ماه مبارك رمضان سال 393 ه.ق در خانه خود خوابیده بودم كه ناگاه، جماعتی از مردم به در خانه من آمدند و مرا از خواب بیدار كردند و گفتند برخیز و طلب امام مهدی (عج) را اجابت كن كه تو را می خواند.
آنها مرا به محلّی كه اكنون مسجد (جمكران) است آوردند. چون نیك نگاه كردم، تختی دیدم كه فرشی نیكو بر آن تخت گسترده شده و جوانی سی ساله بر آن تخت، تكیه بر بالش كرده و پیری هم پیش او نشسته است، آن پیر حضرت خضر علیه السّلام بود.
پس آن پیر مرا بنشاند.
حضرت مهدی (عج) مرا به نام خودم خواند و فرمود: «برو به حسن مُسلم، كه در این زمین كشاورزی می كرد بگو كه این زمین شریفی است و حق تعالی آن را از زمینهای دیگر برگزیده است و دیگر نباید در آن كشاورزی كنند.»
گفتم: «لازم است كه من دلیل و نشانه ای داشته باشم و الّا مردم حرف مرا قبول نمی كنند» آقا فرمودند: «تو برو و آن رسالت را انجام بده، ما خودمان نشانه هائی برای آن قرار می دهیم و پیش سیّد ابو الحسن برو و به او بگو حسن مُسلم را احضار كند و سود چند ساله را كه از زمین به دست آورده است وصول كند و با آن پول مسجد را بنا كند.»
همچنین آقا دستور نماز مسجد را هم دادند و فرمودند: «و به مردم بگو: بدین مكان رغبت كنند و آن را عزیز دارندو چهار ركعت نماز در آن گذارند. دو ركعت اوّل به نیّت نماز تحیّت مسجد است كه در هر ركعت آن یك حمد و هفت
«قُلْ هُوَ اللهُ أحَدْ»
خوانده می شود و در حالت ركوع و سجود هم هفت مرتبه ذكر را تكرار كنند. دو ركعت دوّم نیز به نیّت نماز صاحب الزّمان (عج) خوانده می شود، بدین صورت كه سوره حمد را شروع می كنیم و چون به آیه
«ایّاكَ نَعْبُدُ وَ ایّاكَ نَسْتَعین»
می رسیم این آیه شریفه را صد مرتبه تكرار می كنیم و بعد از آن بقیّه سوره حمد را می خوانیم، بعد از پایان حمد سوره
«قُلْ هُوَ اللهُ أحَدْ»
را فقط یك بار می خوانیم و به ركوع می رویم و ذكر
«سُبْحانَ رَبّی الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِه»
را هفت مرتبه، پشت سر هم تكرار می كنیم و ذكر هر كدام از سجده ها نیز، هفت مرتبه است. ركعت دوّم نیز به همین گونه است. چون نماز به پایان برسد و سلام داده شود یك بار گفته می شود:
«لا إلهَ الّا الله»
و به دنبال آن تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها خوانده شود و بعد از آن به سجده رفته و صد بار بگوید:
«الّلهمَّ صلِّ علی محمّد وَ آلِ محمّد».
آنگاه امام مهدی (عج) فرمودند: «هر كس این دو ركعت نماز (نماز صاحب الزّمان (عج)) را در این مكان (مسجد مقدّس جمكران) بخواند، مانند آن است كه دو ركعت نماز در كعبه خوانده باشد.»
چون من پاره ای راه آمدم، دوباره مرا باز خواندند و فرمودند: «بزی در گلّه «جعفر كاشانی» است، آن را خریداری كن و بدین موضع آور و آن را بكش و بر بیماران انفاق كن، هر بیمار و مریضی كه از گوشت آن بخورد، حق تعالی او را شفا دهد.»
من سپس به خانه باز گشتم و تمام شب را در اندیشه بودم تا اینكه نماز صبح خوانده و سپس به سراغ «علی المنذر» رفتم و ماجرای شب گذسته را برای او نقل كردم و با او به همان موضع شب گذشته رفتم. وقتی كه رسیدیم، زنجیرهائی را نزد «سیّد ابو الحسن رضا» رفتیم و چون به در خانه او رسیدیم، خادمان او گفتند كه سیّد از سحر در انتظار توست و تو از جمكران هستی؟ به او گفتم: بلی، به درون خانه رفتم و سیّد مرا گرامی داشت و گفت: «ای حسن بن مثله، من در خواب بودم كه شخصی به من گفت كه حسن بن مثله نام از جمكران پیش تو می آید، هر چه گوید تصدیق كن و بر قول او اعتماد كن كه سخن او سخن ماست، و قول او را رد نكن» و از هنگام بیدار شدن از خواب تا این ساعت منتظر تو بودم. آنگاه ماجرای شب گذشته را برای او تعریف كردم.
سیّد بلافاصله فرمود تا اسبها را زین نهادند و بیرون آوردند و سوار شدیم. چون به نزدیك روستای جمكران رسیدیم گلّه گوسفند «جعفر كاشانی» نمایان شد، من به میان گلّه رفتم و آن بز كه از پس همه گوسفندان می آمد پیش من دوید، جعفر سوگند یاد كرد كه این بز در گلّه من نبوده و تا كنون آن را ندیده ام. آن بز را به مسجد آوردم و ذبح كردم. هر بیماری كه از آن گوشت خورد شفا یافت.
«حسن مسلم» را احضار كردیم و منافع زمین را از او گرفتیم و مسجد جمكران را با چوب و دیوار پشاندیم. سیّد زنجیرها و میخ ها را (كه به عنوان نشانه بود) به قم برد و در خانه خود گذاشت. هر بیمار و دردمندی كه خود را به آن زنجیر می مالید شفا می یافت.
امّا پس از فوت «سیّد ابو الحسن»، آن زنجیرها پنهان گشته و دیگر كسی آنها را ندید. («مسجد مقدّس جمكران»، تجلّیگاه صاحب الزّمان (عج)»، ص 28-31)
مسجد حلّه رجوع شود به واژه: وادی السّلام